Новы спектакль у пастаноўцы галоўнага рэжысёра тэатра Генадзя Мушперта па п'есе Д.-Б. Прыстлі «Час і сям'я Конвей» не можа не выклікаць цікавасці ў гледачоў. П'еса, напісаная 70 гадоў таму не страціла сваёй актуальнасці сёння. Спектакль вельмі рэалістычны, атмасферны і ў той жа час некалькі містычны. Спачатку гледача здзівіць, якая адбылася метамарфоза. Патлумачу, не раскрываючы сюжэту да канца - дзеянне адбываецца спачатку ў доме сям'і Конвей адразу пасля Першай сусветнай вайны, потым праз васемнаццаць гадоў і зноў вяртаецца ў той жа час, калі пачаўся спектакль. Што гэта? Фантазія Кей, адной з дачок мамы Конвей, або сюжэт рамана, які выношвае яна ж, марачы стаць знакамітай пісьменніцай? Фінал застаецца адкрытым... Ясна толькі адно - час расстаўляе ўсё па сваім меркаванні... ці Усявышні?! Ці сапраўды такое жорсткае жыццё? Няўжо заўсёды разбіваюцца светлыя мары маладосці? Чаму па сканчэнні часу са шчаслівых, бесклапотных людзей мы ператвараемся ў абыякавых, пакрыўджаных, часам чужых адзін аднаму?! І, нарэшце, галоўнае пытанне: ці можам мы змяніць нешта ў сваім лёсе, зазірнуўшы хоць на імгненне ў будучыню? Гэтыя і мноства іншых хвалюючых пытанняў зададуць сабе гледачы, паглядзеўшы спектакль «Час і сям'я».
Спектакль, не мае шмат нейкіх відовішчных «фішак», сучасных тэхнічных прыёмаў, але прыкоўвае ўвагу да лініі лёсу кожнага героя. Асноўная нагрузка ў спектаклі кладзецца непасрэдна на акцёраў. Шасцёра дзяцей і шэсць розных характараў ўбачым мы на сцэне. Выразныя, кожны са сваімі марамі, жаданнямі, стаўленнем да жыцця, яны шукаюць сябе з юнацкім максімалізмам (як бачыце, нічога не змянілася з тых часоў!) Упэўненыя ў тым, што менавіта ім атрымаецца змяніць жыццё. Цэнтральнай фігурай з'яўляецца мама Конвей. Жанчына, нядаўна аўдавелая, якая вырасціла шасцярых дзяцей. Паэтычная, некалькі экстравагантная, ня распешчаная жыццём: «... я зусім не прывыкла да шчасця! Я забылася пра яго."- вырываецца ў яе скрозь слёзы радасці, калі вяртаецца з вайны сын Робін. Мабыць, толькі яна не змяняецца па сканчэнні часу - матчына любоў і боль за сваіх дзяцей велічыня пастаянная. Змены ж, якія адбыліся з яе дзецьмі і іх блізкімі трасуць... Усяго васемнаццаць гадоў, але як змяніліся характары і погляды герояў! Памерла малодшая дачка - Кэрал. Эрнэст, закаханы ў адну з сясцёр, сціплы, нікому не вядомы малады чалавек, які стаў прадметам насмешак той, якая ў далейшым выйшла за яго замуж (!), праз гады з сумам канстатуе: «Маленькая Кэрал была лепшай з усіх вас! Мяне не здзівіла, што яна так хутка сышла. Чым далей адсюль! Занадта добрая была, каб жыць!». Што магло адбыцца з чалавекам, каб паставіць на адныя шалі жыццё і смерць і другое палічыць лепшым выхадам? Ці не так адбываецца і ў нашым жыцці? Нам не дадзена зазірнуць у сваю будучыню. На жаль ці на шчасце, хто ведае! Тэатр дае нам магчымасць убачыць сітуацыю з боку. Ён задае шмат пытанняў, прымушаючы працаваць і шукаць адказы на іх. І знайшоўшы, можа быць пазбегнуць уласных памылак?
«Сутнасць у тым, што цяпер, у гэтую хвіліну, і наогул у любую хвіліну мы ўяўляем сабой толькі часціцу нашага сапраўднага "я". А тое, што мы рэальна ўяўляем сабой, - гэта ўвесь наш шлях, і калі мы дойдзем да канца нашага жыцця, увесь гэты час будзе прадстаўляць нас...». Ці знойдзіце вы гэта галоўнай думкай спектакля або падпарадкуйцеся абаянню і жыццесцвярджальнаму аптымізму малой Кэрал: «Галоўнае - гэта жыць. Ня трэба мне ні грошай, ні становішча, ні тытулаваных мужоў - толькі жыць!» - рэжысёр прапануе вырашаць вам.
Загрузка...
