Прэс-канферэнцыя ў тэатры

У першы дзень вясны ў нас адбылася прэс-канферэнцыя прысвечаная будучай прэм'еры спектакля «Калі мы, мёртвыя, абуджаемся». На пытанні прадстаўнікоў СМІ адказаў рэжысёр-пастаноўшчык Саўлюс Варнас, мастак-пастаноўшчык Таццяна Сакалоўская і артысты тэатра Аксана Плікус, Аляксандр Калагрыў, Марыя Бутрымовіч. Журналістаў цікавілі пытанні аб тым, ці адрозніваецца пастаноўка ад арыгінальнай п'есы Генрыка Ібсена, ці складана працаваць з беларускімі артыстамі і як артыстам працавалася з запрошаным рэжысёрам.

Першым узяў слова пастаноўшчык, адзначыўшы, што, безумоўна, ёсць несумнеўныя адрозненні ў сучасным чытанні п'есы. Як і ў пастаноўцы. Хоць, напісаная больш за сто гадоў таму, яна не страціла актуальнасці. Даследаванне чалавечай душы, а тым больш адносін паміж людзьмі заўсёды выклікае цікавасць у людзей, якія думаюць. Калі раней гледачы прыходзілі ў тэатр галоўным чынам для праслухоўвання тэксту, то сёння, адпаведна, тэатр павінен прадстаўляць новы, якасны матэрыял. Тэатр сёння набыў незалежную мову, ва ўсякім выпадку, ён у пошуку гэтай мовы. І галоўнае пытанне, які тэатр ставіць - гэта пытанне быцця.
Хто? Што? Як? - пытанні, якія ставіць перад сабой рэжысёр пры выбары п'есы да пастаноўкі. Чалавек у сутнасці сваёй, яго прырода, пачуцці, яго стаўленне да свету і ўзаемаадносіны з ім - гэтыя пытанні хвалююць кожнага, таму нельга не закранаць іх. Тэатр павінен выхоўваць жаданне думаць і ў выніку нараджаць складанадумаючага чалавека. І ўсё роўна якую нацыянальнасць і веравызнанне мае акцёр і рэжысёр. У творчасці няма межаў.

На пытанне ці аўтарытарным рэжысёрам лічыць сябе Саўлюс Варнас, атрымалі адназначны адказ - ТАК. На яго думку, рэжысёр не можа быць іншым. Бо менавіта ён запрашае артыста кіравацца ў іншы свет і калі атрымоўваецца заразіць артыстаў сваёй ідэяй - далей яны ідуць разам - і гэта музыка. У нашым тэатры працаваць было цікава. Вельмі цікавая сустрэча з мастаком - Таццянай Сакалоўскай, якой Варнас вельмі рады ў плане чалавечых і прафесійных стасункаў. Задаволены ўсім творчым ансамблем. «Мы дыхаем разам» (С. Варнас)
Артысты гэтак жа былі аднадушныя ў меркаванні, што, безумоўна, праца была цікавая. Аксана Плікус распавяла, што новая эстэтыка заўсёды выклікае як цікавасць, так і некаторыя складанасці. «Мы адвыклі ад пунктуальнасці... Быў суровы кастынг. Я хацела патрапіць у гэты спектакль і старалася гуляць па правілах... Усе імкнуліся працаваць на вынік - і мы, і службы ».

Аляксандр Калагрыў: «Галоўнае, давяраць рэжысёру. Я давяраў. Мне было цікава, таму што было складана ».
Марыя Бутрымовіч: «Цікавая праца. Саўлюс вельмі педантычны рэжысёр ».
Напрыканцы рэжысёр сказаў: «Паставіць спектакль для большасці прасцей, чым для ста чалавек. Свет рухаюць адзінкі. Масы ніколі. І дзеліцца ён (свет) на спячых і тых, хто не сіць».
Наш старажытны каралеўскі горад вельмі аўтэнтычны. Гэта бачаць усе нашы госці. У нас вельмі думаючы, разумны глядач і мы не сумняваемся, што спектакль «Калі мы, мёртвыя, абуджаемся» выкліча цікавасць і разуменне, абудзіць нас да новых думкам ...

Дзякуй за фота Наталля Салама