Усё жыццё - Тэатр!
У нас зноў свята! Трэба сказаць, што гродзенскі тэатр наогул багаты на падзеі. Прэм'еры, дзяржаўныя ўзнагароды, 70-гадовы юбілей... Здавалася б усё адсвяткавалі... але не! Супакой нам толькі сніцца!
Ёсць людзі аб якіх нельга не ўспомніць, калі кажаш пра нейкі асобна ўзяты тэатр. Таму што яны складаюць як бы адзіны арганізм. Немагчыма ўявіць тэатр без іх або іх па-за тэатрам. І ў нас ёсць такія! Сёння я пазнаёмлю вас з адным з іх! А што б вам не было сумна, я вырашыла пайсці не звычайным шляхам - пытанне-адказ, а некалькі інакш ... Я паспрабую намаляваць партрэт, сабраўшы яго з апавяданняў артыстаў і служачых тэатра.
Трэба сказаць, што тэатр наогул ўстанова, скажам так, смешная. Пачынаючы ад заробкаў, заканчваючы камедыямі, так любімымі усімі без выключэння гледачамі. А тыя, хто ведае нас бліжэй, разумее, што і служаць тут людзі ... смешныя! Бо толькі такія могуць аддаваць ўвесь жар свайго сэрца, душу, талент, жыццё за такія смешныя ... ну, вы самі разумееце ...
Чалавек пра якога я хачу вам расказаць менавіта такі! Яго можна ўбачыць у любой частцы тэатра і ўсюды ён настолькі “да месца”, што нагадвае дамавіка, які абыходзіць свае ўладанні. Заўсёды пазітыўны, для кожнага знойдзе добрае слоўца ці жарт. У яго няма нядобразычліўцаў.
Такім чынам, ўключайце сваё ўяўленне і ... наперад! Знаёмцеся - загадчык музычнай часткі тэатра - Анатоль Кандыба!
“Яго прозвішча Кандыба рыфмуецца са словам “Глыба“. І ён такі вялікі, надзейны, грунтоўны. А яшчэ ён маг і чараўнік! Маючы абсалютны слых, у студыі гуказапісу так чаруе над гармоніяй гуку, што любыя галасы знаходзяць зліццё і сугучча! - кажа акторка тэатра Аксана Плікус - Я канчаткова пераканалася, што ён геній, калі рэпетавала котку ў «Казцы дзікага лесу». Музыка ім была ўжо напісана, а мне вельмі хацелася выкарыстаць пластычную кампазіцыю, пастаўленую харэографам Ягорам Дружыніным. Я хадзіла за Пятровічам, і то ненадакучліва мурлыкала, то настойліва мычала музычную тэму. Ён мякка, але пераканаўча аднекваўся: “Не-не, не адсюль, ідзе насуперак з агульнай тэмай!” І вось, чарговы прагон, і раптам гучыць вельмі прыгожая, кранальная тэма. Я танчыла, а сама думала - гэта нават лепш, чым у знакамітага харэографа! Памятаю, калі дзякавала Анатоля Пятровіча, не ўтрымалася, стала на дыбачкі і пацалавала яго ў лысіну. “
Як вядома часцяком для спектакля выкарыстоўваюцца творы вядомых кампазітараў, у тым ліку і класікаў. Музыку даводзіцца адаптаваць да спектакля, то бок дзесьці скараціць, дзесьці злучыць дзве часткі розных урыўкаў. Галоўны рэжысёр тэатра Генадзь Мушперт адчувае сябе ў адказе за “жыццё пасля смерці” кампазітара: “Ён ідэальны музыкант і ідэальна злучае незлучальнае і дзеліць непадзельнае! Праўда, цяжка ўздыхае, выконваючы мае заданні і мармыча: “ох і атрымаю я на тым свеце ад аўтараў!” Як галоўны рэжысёр я сцішваю яго, мяркуючы, што, хто ведае, можа яго яшчэ і пахваляць і прымуць у сваю кампанію. Праслухаўшы вынік працы, Анатоль Пятровіч з уласцівай яму сціпласцю кажа: “Я геній!”! »
Аляксандр Калагрыў, акцер, распавядае аб Анатолі Пятровічу як пра чалавека, які ўсё паспявае нікуды не спяшаючыся: “У кожным яго кішэні ляжыць зачатак творчасці. Яго немагчыма здзівіць, на кожную геніяльную ідэю ў яго ёсць яшчэ больш геніяльнае рашэнне. Добры. Для нас, артыстаў, штампам для пародыі на завмуза служыць яго любімая фраза з паваротам галавы – “Добра!” Часам гэта заводзіць у тупік, бо не разумееш -гэта азначае “добра, зраблю” або “я зразумеў, але ты такую лухту прыдумау …”Вельмі ўраўнаважаны, яго практычна немагчыма вывесці з сябе! А калі сур'ёзна – харошы чалавек і я яго вельмі люблю.”
Ну, як вядома, акцёры - людзі эмацыйныя, перад юбілеямі на хвалы не скупяцца, тым больш людзям, ад якіх залежыць рэалізацыя іх вакальных магчымасцяў! Пайду-ка я да таго, хто не залежыць ад творчасці кампазітара і для каго студыя гуказапісу не месца свяшчэннадзеяння, а проста адно з памяшканняў падведамнай яму ўстановы культуры. І я пайшла “да самога”!..
Як і варта, адказ дзелавога чалавека быў лаканічным. Але, хочацца адзначыць, шчырым і дакладным. “Чалавек рассеяны з вуліцы Басейнай...” - сказаў Ігар Мікалаевіч, дырэктар нашага тэатра, а затым працягнуў – “Таленавіты, добры, спагадлівы, адкрыты, стараецца быць выканаўчым!” І я адчула, што за кароткімі фразамі ўсё ж такі гучаць павага і любоў. Трэба сказаць, што гэта парадавала! Мы знаёмыя з Анатолем амаль 30 (страшна падумаць!) гадоў і парадавацца за дасягненні і поспехі калегі вельмі прыемна! Улічваючы, што нас, служыцеляў Мельпамены, а тым больш людзей, якія знаходзяцца «па той бок кулісаў» не асоба песцяць хваламі і ўзнагародамі. А гэты чалавек несумненна заслугоўвае іх за беззапаветнае служэнне тэатру на працягу вось ужо больш 30 гадоў. Гэта не проста прыгожыя словы, паверце! Яму наогул не падыходзяць пафас і высакамоўнасць. Ён нагадвае ўдава з мультфільма. Прыходзіш да яго працаваць і пачынаеш тлумачыць што хацеў бы пачуць. Прыдумваеш, ўжываеш ўсё сваё красамоўства, «малюеш» вобразы доўга і падрабязна... Кампазітар сядзіць, слухае. Моўчкі. І вось тваё красамоўства заканчваецца і ты змаўкаеш. І ў цішыні няўпэўнена пытаеш: “Ты мяне зразумеў?” Такое пытанне ўзнікае таму, што сядзіць ён з адсутным выглядам і твае «геніяльныя» прыдумкі здаюцца ўжо дзіцячым лепетам і становіцца ніякавата за прад'яўляуленыя пажаданні ... І вось ён павольна, трохі нязграбна разгортваецца да інструменту і ... выдае нават больш, чым ты прасіў. І тады ты супакойваешся і разумееш, што ўсё будзе добра! А гэта нямала, калі разумееш, што побач з табой людзі, якія усяляюць у цябе веру ў лепшае!
Нямала добрых і цёплых слоў пачула я пра нашага Анатоля Пятровіча. Гэта не стала навіной. Яго творчая невычэрпнасць не можа не падкупляць і не знаходзіць водгукаў тых, хто вакол, а чалавечае цяпло , што зыходзіць ад яго не можа не грэць. Праўдзівы чалавек тэатра! Нават дзень нараджэння ў яго 27 марта! У дзень тэатра! Адзінае пытанне, якое я задала Анатолю, было аб тым, адчуў ён у той далёкі дзень 1961 гада, калі было усталявана свята, прыцягненне тэатра, нітачку, якой лёс звязау яго і тэатр? “О! Гэта была б прыгожая легенда! - адказаў Пятровіч (менавіта так мы ласкава называем яго) - Але не! Гэта прыйшло шмат пазней ... У 17 гадоў напісаў свой першы спектакль «Снежная каралева». Гэта было ў Пермскім драматычным тэатры. Кампутараў не было, распісваў аркестр рукамі, а ў дзень прэм'еры ў шэсць раніцы цягнулі на руках, таму што не змяшчауся у транспарт, велізарны медны гонг, які патрэбен быў для аркестра, а ў тэатры яго не было ... пазычылі. І ударыць трэба было ўсяго-то адзін раз! “І вось гэты ўдар стаў ударам лёсу і назаўсёды змяніў яго жыццё! Так і сышліся - ён і тэатр! За ўсе гады службы дзень нараджэння адзначаў толькі адзін раз - у 40 гадоў. А ўсе астатнія гады толькі дзень тэатра. “Раней жа ж як! Дзень тэатра - гэта як парад на Краснай плошчы! Адзначаўся заўсёды! Якія капуснікі рабілі! І глядач загадзя квіткі раскупляу, таму што ведау, што гэта будзе бліскуча, весела, таму што можна артыстаў ўбачыць у іншым амплуа! Увогуле, было свята! Зараз губляюцца традыцыі. Кажуць, што не ўсе традыцыі варта захоўваць, але ж нічога лепшага не прыдумляюць! Дык давайце захаваем хаця б тое, што створана! Гэта як радавая памяць! Пакуль мы памятаем сваіх продкаў - жывая сям'я. Тэатр таксама сям'я! Я вельмі люблю яе і ўсіх заклікаю да гэтага! “
Калі вы ўважліва праглядзіце мой аповяд, то ўбачыце выдзеленыя словы. Вядома, гэта не выпадкова. Здагадаліся? Калі сабраць іх у адно можна ўбачыць вобраз духоунабагатага чалавека, з пачуццёвай прыродай і незвычайнай любоўю да света, а як вядома «ўвесь свет тэатр, а людзі ў ім акцёры!»
Ужо сыходзячы з тэатра я сустрэла заслужанага артыста Аляксандра Шэлкаплясава і не магла не спытаць яго аб Анатолі Пятровічу! “Пра яго ўжо столькі сказана, што я хачу проста пажадаць яму радавацца жыццю, як ён гэта ўмее! Хай працягвае гуляць у гэтую дзіўную і займальную гульню пад назвай жыццё, якая дастаўляе велізарнае задавальненне!”
… І не выпадкова тэатр, і не выпадковая сувязь тэатра і дня нараджэння, і не выпадковыя каля 100 спектакляў напісаныя ім. Гасподзь дараваў талент і ён скарыстаўся гэтым падарункам спаўна, падарыў радасць гледачам і задавальненне працаваць з ім калегам!
З юбілеем, Маэстра!
Жана Літвіненак.
Загрузка...
